Walvisvaardersmuts

Hoofddeksels

Persoonsgebonden strepen
Stervenskoud moeten ze het hebben gehad, de Nederlandse zeelui die rond 1700 op walvisvaart gingen rond Spitsbergen, een eilandengroep ten noorden van Noorwegen. Hun kleding was totaal niet berekend op de barre omstandigheden, ontdekte promovendus Sandra Comis. Oorspronkelijk droegen deze avonturiers hoeden, maar al snel hadden ze door dat een gebreide muts praktischer was. In 1980 onderzochten archeologen de graven van 185 Nederlandse mannen die in de zeventiende eeuw op of nabij Spitsbergen overleden: walvisvaarders en arbeiders van de traankokerijen. De skeletten hadden hun mutsen nog op. Deze waren persoonsgebonden: enkel aan het gestreepte patroon van de muts kon je elkaar herkennen. Vanwege de barre kou waren de mannen zo dik ingepakt dat je alleen hun ogen zag.

Afbeelding: Nederland, ca. 1700-1800. © Collectie Rijksmuseum Amsterdam

 

 Tweet